Mieke heeft slechte ogen. Daarom verhuist ze naar een blindeninstituut, een gesloten gemeenschap waar nonnen de scepter zwaaien. Zonder zelfbeklag vertelt Mieke over de strenge regels, het leven van bidden en straffen. Door haar kinderogen gezien krijgen haar belevenissen vaak iets tragikomisch. Tegen de tijd dat de kloosterzusters minder streng worden, heeft Mieke de hoop op een leuker leven opgegeven. Ze wil niet op het internaat blijven, maar ook daarbuiten voelt ze zich niet thuis. Uiteindelijk ziet ze maar één oplossing: ze onderneemt iets waarmee ze alle regels overtreedt. Geschreven vanuit het perspectief van het kind Schrijnend maar ook humoristisch Geeft een helder beeld van het internaatleven in de jaren vijftig en zestig Er zijn meer dan een half miljoen mensen met een visuele beperking in Nederland en Vlaanderen Monique van Roosmalen verbleef als kind in een blindeninstituut. Na haar studie werkte ze als dramadocente en coach. Daarnaast trad ze op als jazz-zangeres. Eerder publiceerde ze gedichten en verhalen in tijdschriften. Dankbare kinderen huilen niet is haar debuutroman waarin herinneringen en fantasie prachtig zijn samengebracht.